ผู้ชนะในรอบ pre-race favourites ได้แก่ โมรีซ กาแรง (Maurice Garin) และ Hippolyte Aucouturier[3] กาแรง ขึ้นนำในการแข่งขันตั้งแต่ออกจากจุดเริ่มต้นและเป็นผู้ชนะของสเตจแรกซึ่งมีระยะทาง 471 km (293 mi) จากกรุงปารีสถึงเมืองลียง การแข่งขันเริ่มขึ้นในเวลา 15:16 น. โดยผู้เข้าแแข่งปั่นด้วยความเร็ว 35 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ผู้เข้าแข่งขันที่ล้มเลิกกลางคันรายแรกหยุดที่ระยะทางประมาณ 50 km (31 mi).[13] กาแรง และ Emile Pagie เป็นผู้นำในการแข่งขันโดยถึงจุด control point ที่เมืองเนอแวร์ (Nevers) เวลา 23:00 น. กาแรงคาดการณ์ว่า พวกเขาจะถึงเส้นชัยในเวลา 8:00 ของเช้าวันรุ่งขึ้น แต่ช่วงกลางคืน คู่แข่งของกาแรง, Aucouturier, มีอาการตะคริวที่ท้องทำให้ไม่สามารถแข่งจนจบสเตจได้ [5][13] นอกจากนี้ การทำผิดกฎของการแข่งขันเป็นครั้งแรกก็เกิดขึ้นตั้งแต่สเตจแรก โดย Jean Fischer ได้ใช้รถยนต์สำหรับ pacer ซึ่งถือว่าผิดกฎ[5][13] Pagie ล้มลงแต่ก็ลุกกลับขึ้นมาได้อีก เขาและกาแรง รั้งตำแหน่งผู้นำในการแข่งขันตลอดคืนนั้น จนกระทั่งเวลา 9:00 น. ทั้งคู่จึงเข้าเส้นชัยที่เมืองลียง โดยกาแรงเข้าเส้นชัยก่อนหน้า Pagie เพียงแค่ 1 นาที [13]

ถึงแม้ว่า Aucouturier จะล้มเลิกการแข่งขันกลางคันในสเตจแรก และไม่ได้รับการพิจารณารางวัลประเภทผู้ที่ทำเวลารวมได้น้อยที่สุดตลอดเส้นทางการแข่งขัน (general classification) แต่เขาก็แข่งขันในสเตจที่เหลือทั้งหมด โดยในสเตจที่สอง เขาเป็นผู้ชนะในประเภท sprint และในเสตจที่สาม นักปั่นหลายรายซึ่งแข่งขันในประเภท general classification เริ่มออกตัวจากจุดเริ่มต้นก่อนนักปั่นรายอื่น ๆ ล่วงหน้าถึง 1 ชั่วโมง ซึ่งรวมไปถึง Aucouturier ด้วยเช่นกัน ในช่วงท้ายของเสตจที่สาม กลุ่มของผู้เข้าแข่งขัน 4 ราย ได้ฉีกหนีออกไปก่อนโดย Eugène Brange เป็นผู้ชนะประเภท sprint โดย Aucouturier เข้าเส้นชัยในเวลา 27 นาทีต่อมา ซึ่งหมายความว่า เขาใช้เวลาในการแข่งขันเร็วกว่า 33 นาที ดังนั้น เขาจึงได้รับตำแหน่งผู้ชนะของสเตจนี้ไปครอง [14] กาแรงยังคงเป็นผู้นำในการแข่งขัน เนื่องจาก Pagie พลาดไปในสเตจที่สองจนทำให้ต้องออกจาการแข่งขัน[5] ในสเตจที่สี่ Aucouturier ยังคงเป็นผู้นำในการแข่งขันและดูเหมือนว่าน่าจะเป็นผู้ชนะติดต่อกันสามสเตจ แต่เนื่องจากเขาถูกจับได้ว่าใช้แรงต้านลมจากรถยนต์ช่วยเพิ่มความเร็วของจักรยานจึงถูกให้ออกจากการแข่งขัน[3] Charles Laeser ชาวสวิสเซอร์แลนด์ (ซึ่งยกเลิกการแข่งขันไปในสเตจที่สาม)[7] จึงคว้าชัยชนะไปครอง และเป็นผู้ชนะรายแรกที่ไม่ใช่พลเมืองของฝรั่งเศส ในสเตจที่สาม ผู้เข้าแข่งขันแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม และ Laeser อยู่ในกลุ่มที่สองเพราะว่าเขาไม่สามารถเข้าแข่งขันในประเภท general classification ได้ Laeser เข้าเส้นชัยเป็นลำดับที่เจ็ดโดยใช้เวลามากกว่านักแข่งหกรายแรกถึง 50 นาที แต่เนื่องจากเขาปั่นในระยะทางที่เร็วกว่าพวกนั้นถึง 4 นาที จึงทำให้เขาได้รับตำแหน่งผู้ชนะของสเตจที่สามไปครอง[15]

ในเวลานั้น กาแรงยังคงเป็นผู้นำของการแข่งขัน โดยมี Emile Georget ตามหลังอยู่ถึงสองชั่วโมง[16] ในสเตจที่ห้า ยางรถของ Georget แบนทั้งสองเส้น และเขายังผล็อยหลับไประหว่างที่หยุดพักข้างทาง จึงทำให้เขาไม่สามารถเอาชนะได้ [3] กาแรงจึงยังคงเป็นผู้นำในการแข่งขันต่อไปด้วยการคว้าชัยชนะในสเตจนี้ไปครอง โดยมีสามชั่วโมงนำหน้าคนอื่นอยู่นับจนถึงวันสุดท้ายของการแข่งขัน[17] กาแรงขอร้องให้นักปั่นคนอื่นในกลุ่มที่เป็นผู้นำการแข่งขันอยู่ปล่อยให้เขาเป็นผุ้ชนะในสเตจ แต่ Fernand Augereau ปฏิเสธคำร้องขอของเขา [โปรดขยายความ] และต่อมา Augereau ก็พลาดล้มลง จึงทำให้เหลือแต่ กาแรง Pothier และ Pasquier ที่ยังคงแข่งขันต่อไป โดย Pothier ก็ไม่สามารถปั่นเข้าเส้นชัยได้ ในขณะที่กาแรงเป็นผู้ชนะในประเภท sprint ไปอย่างง่ายดาย [18] Augerau ได้รับเงินรางวัล 100 ฟรังค์ จาก Velo-Sport Nantes สำหรับผู้ที่ทำเวลาได้เร็วที่สุดในกิโลเมตรสุดท้ายของสเตจใน Nantes velodrome [19] สเตจสุดท้ายเป็นสเตจที่มีระยะทางยาวที่สุดคือ 471 km (293 mi) จากเมือง, Nantes ไปยัง Velodrome ในกรุงปารีส โดยมีผู้เข้าชมการแข่งขันกว่า 20,000 คน ร่วมเป็นสักขีพยานชัยชนะในสเตจที่สามของกาแรง โดยทำเวลาไปได้ 2 ชั่วโมง 59 นาที 31 วินาที โดยเวลาดังกล่าวยังคงเป็นเวลาที่ดีที่สุดของการแข่งขันตูร์เดอฟร็องส์ [5]